„Niektórzy lubią poezję” Wisławy Szymborskiej poetycką diagnozą naszych duchowych potrzeb.
Liryka autotematyczna – podejmuje kwestie powstawania i recepcji (‘odbioru’) poezji.
Podmiotem lirycznym jest „ja” liryczne, które przedstawia swoje refleksje na temat odbioru poezji przez czytelników.
Koncept w wierszu polega na rozpoczynaniu zwrotek kolejnymi słowami tytułu i wyjaśnianiu ich.
Problemy poruszany w danych strofach:
- szacunkowe określenie liczby osób czytających poezję
Pierwsza strofa zawęża krąg czytających poezję. W większości czytają ją uczący się w szkołach, którzy są do tego zmuszani. - określenie poziomu zrozumienia poezji, jakości odbioru
"Lubią" to bardzo kolokwialne stwierdzenie i nie pasuje do poezji. Podmiot liryczny używa zwrotu "lubi się" jako anafory i wymienia rzeczy, które można lubić - stary szalik, głaskanie psa, itp. Są to codzienne sprawy, nie tak duchowe, jak czytanie poezji. - zdefiniowanie słowa „poezja” oraz określenie jego sensu
Jest to zadanie, które stwarza podmiotowi lirycznemu najwięcej trudności. Zadaje pytanie retoryczne "tylko co to takiego poezja". Od dawna nie może znaleźć odpowiedzi na to pytanie, ale paradoksalnie "trzyma się tego jak zbawiennej poręczy" i nie musi zastanawiać się nad tym. Wystarczy, że tworzy poezję i ją czuje, czyta.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz